36 տարի շարունակ Վերոնիկ Նիշանյանը լեգենդար ֆրանսիական Hermès նորաձեւության տան տղամարդկանց հագուստի պահանջկոտ ստեղծագործական տեսլականն է ապահովել: Նրա գաղտնիքը՝ նավարկություն նորաձեւության եւ ոճի միջեւ, գրում է Robb Report-ը։
Վերոնիկ Նիշանյանի աշխատասենյակում նրա գրասեղանի կողքին շարված են վեց մեծ անոթներ, որտեղ պարապ պահերին նա կարող է խորհել դրանց բովանդակության մասին: Դրանք լցված են վառ գույնի գործվածքների կտորներով։ Սրանք մի տեսակ տրամադրություն են տալիս։ Նիշանյանը տարված է տեքստիլով եւ գույներով, եւ այս անոթները, ըստ նրա, տարիներ շարունակ եղել են իր մոտ։ Նա նրանցից մեկից մի թել է քաշում, կարծես դա գոհար լինի, եւ ինչ-որ տեղ հենց այդպես է։
Նիշանյանը Hermès-ի տղամարդկանց շարքի գեղարվեստական ղեկավարն է, ինչը նշանակում է, որ նա արտահանում է տղամարդկանց բոլոր իրերը՝ հագուստ, պայուսակներ, կոշիկներ, աքսեսուարներ եւ այլն: Բայց հետաքրքիրն այն է, թե ինչպես է նա դա անում: Նա 36 տարի է հագցնում է շքեղ փարիզյան տղամարդկանց եւ նրանց գործընկերներին ամբողջ աշխարհում եւ հանդիսանում է ամենաերկարակյաց կրեատիվ տնօրենը նորաձեւության ոլորտում:
Նիշանյանը Hermès-ի հիմքը չի դրել, բայց նա կարող է պնդել, որ կառուցել է ժամանակակից տղամարդկանց հագուստի բիզնեսի կայսրությունը՝ աղյուս առ աղյուս:
«Ես ուզում եմ եսասիրական հագուստներ պատրաստել։ Երբ դիպչում ես դրանց եւ զգում նյութն ու ասում՝ «Աստված իմ»։ Նա դա արեց՝ խորապես հասկանալով, թե ինչ են ուզում նորաձեւ տղամարդիկ: «Ես այնքան բծախնդիր եմ, երբ հագուստ եմ ձեւավորում»,-ասում է նա: «Իմ գործը չէ գեղեցիկ լուսանկարներ անելը»,-ավելացնում է նա: «Գեղեցիկ նորաձեւ լուսանկարչություն չի նշանակում գեղեցիկ հագուստ».
Ամեն առավոտ, իր գրասենյակ գնալիս, Նիշանյանն անցնում է ապակեպատ արհեստանոցների միջով, որտեղ կարող է տեսնել Hermès-ի հայտնի կաշվի վրա աշխատող արհեստավորներին: «Ինձ Hermès-ում դուր է գալիս այն, որ այն շատ բաց տուն է, որտեղ արհեստը երեւում է, որտեղ ամեն ինչ ձեռքով է արվում»,-ասում է նա:
«Որպես դիզայներ, ես լիովին ազատ եմ անել այն, ինչ ուզում եմ. ոչ ոք ինձ չի ասում, որ պետք է փողկապ կամ կոշիկ պատրաստեմ»,-շարունակում է նա: «Hermès-ում ես արտահայտում եմ տղամարդու հագնվելու ժամանակակից ձեւը: Նա սիրում է գեղեցիկ իրեր, գեղեցիկ նյութեր։ Եվ նա հասկանում է, թե ինչու է դա թանկ: Ես ընտրում եմ լավագույն նյութը, լավագույն կաշմիրը եւ լավագույն արտադրողին, իսկ վերջում դա թանկ է նստում։ Բայց ոչ այն պատճառով, որ ես դրա վրա մեծ լոգո եմ դրել: Եվ ես սիրում եմ այս մարդուն, ով դա հասկանում է: Նա ինքն իրեն գիտի»:
Hermès-ը առավել հայտնի է իր դեկորատիվ մետաքսե շարֆերով և ձեռքի պայուսակներով, որոնք այնքան հազվադեպ և բաղձալի են, որ դրանք կարող են վաճառվել հարյուր հազարներով երկրորդային շուկայում: Սակայն տղամարդկանց հագուստի որոշ իրեր արժանի են նույն գնին: Նիշանյանի օրոք կաշվե իրերը դարձել են տան անբաժանելի մասը։
«Hermès-ը շատ ֆրանսիական տուն է: Բարդությունը, որը ես ունեմ, շատ փարիզյան է: Շատ էլեգանտ, ինչպես ֆրանսիացին համատեղում է իրերը: Բայց ի սկզբանե դա սովորական հագուստի տուն էր»,-ասում է Նիշանյանը: «Ես գիտեմ, թե ինչպես կարելի է գեղեցիկ կոստյում պատրաստել, բայց շատ դժվար է պարզել, թե ինչպես կարելի է սովորական եւ շատ շքեղ հագնվել: Ես չեմ ուզում լինել դասական կամ ավանդական, եւ ընդհանրապես չեմ ուզում լինել թրենդային: Ես ուզում եմ լինել եզրում»:
«Ես ուզում եմ եսասեր հագուստներ պատրաստել»,-ասում է նա: «Երբ շոշափում ես ու զգում նյութը, ասում ես՝ Աստվա՛ծ իմ։ Այս զգացողությունն առաջին հերթին քեզ համար է»։ Նա խոսում է այնպիսի ասպեկտների մասին, ինչպիսիք են գրպանը, որը կտրված է ոչխարի մորթուց, կամ սովորական թվացող բամբակյա պոպլին վերնաշապիկը, որը նման է մետաքսի: «Ես հստակ գիտեմ, թե որն է Hermès-ը, որովհետեւ ես այն ստեղծել եմ 36 տարի»:
Նա ասում է, որ դեռեւս նյարդայնանում է ցուցադրությունից առաջ, քանի որ յուրաքանչյուր հավաքածու կոնկրետ գաղափարի դրսեւորում է, եւ այդ գաղափարի էությունը ֆիքսելը երբեք ավելի հեշտ չի դառնում: «Բարդն այն է, որ իմանաս, թե երբ պետք է կանգ առնել. այդքան շատ գաղափարներով, դու կարող ես շատ տարբեր շոուներ անել»,-ժպիտով ասում է նա: «Երբեմն ես հենց սկզբից հստակ գիտեմ, թե ինչ եմ ուզում անել: Բայց երբեմն կարծիքս փոխում եմ. մի անգամ շոուից մի շաբաթ առաջ ասացի, որ փոխելու ենք ավարտը: Ինչպես ֆրանսերեն ասում ենք՝ բաղադրատոմս չկա»։
70-ամյա Նիշանյանը հանգիստ ինտենսիվություն ունի, բայց նրա աչքերը հաճախ ժպտում են:
«Երբ ես 15 տարեկան էի, ծնողներիս ասացի, որ ուզում եմ հագուստի ոլորտում աշխատել»,-հիշում է նա։ Նա հաճախել է Փարիզի նորաձեւության էլիտար դպրոցը, որն ավարտել է ամենաբարձր մակարդակով, այնուհետեւ միացել է Նինո Չերրուտիին՝ որպես ոճաբան նրա տղամարդկանց հագուստի շարքի համար: Cerruti-ում Նիշանյանը զարգացրեց իր սերը հատկապես դերձակության եւ գործվածքների նկատմամբ՝ համագործակցելով իտալական գործարանների հետ: «Հիշում եմ, երբ սկսեցի աշխատել, գործվածքներն այնքան ծանր էին, եւ ամեն ինչ այնքան կոշտ էր»,- ասում է նա: Նա, ի վերջո, հեռացել է՝ միանալով Hermès-ին, գայթակղված այն խոստումով, որ կարող է տղամարդկանց հագուստ պատրաստել ըստ իր տեսլականի: Երեսունվեց տարի անց այդ տեսլականը մնում է անփոփոխ: