«Իմ քայլը» խմբայկցության արտահերթ ընտրություրններից հրաժարվելու պատճառաբանությունը, իբր հասարակության լայն շերտերի մոտ դրա պահանջը չկա, միակն է, իսկ պատճառները՝ բազմաթիվ: Անցյալ տարի գարնանն էլ նույն խմբակցությունը սահմանադրական հանրաքվե էր նախաձեռնել, բայց արագ հասկացավ, որ ձայն չի հավաքելու և կորոնավիրուսի պատճառաբանությամբ չեղարկեց այն: Նոյեմբերի 9-ի կապիտուլյացիայից հետո Նիկոլի ու նրա թիմի հրաժարականը ամենատրամաբանական քայլը պետք է լիներ, բայց ժամանակը ցույց տվեց, որ այդ խմբակի համար գույություն ունի մեկ նպատակ, մեկ գաղափար՝ պահպանել սեփական իշխանությունը, որպեզի խուսափեն արդար դատաստանից: Այդ տրամաբանությամբ էլ տեղի են ունենում բոլոր քաղաքական գործընթացները, որ օրակարգ է բերում Նիկոլի թիմը: Սկզբնական փուլում, երբ ընդդիմությունը բազմագհազարանոց ցուցեր էր կազմակերպում հրաժարականի պահանջով՝ վարչապեը հրապարակ հանեց իր ղեկավարությամբ արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների թեզը: Իմքայլական ուսապարկերն այն ժամանակ նույն ջանադրությամբ պաշտպանում էին այդ գաղափարը, ինչպես հիմա հիմնավորում են արտահերթի անախրոնիզմը: Այսինքն վարչախումբն արտահերթ ընտրություններից վախենում է: Վախենում է, որովհետև իրենց ասած «հասարակության լայն շերտերը» բացառապես իրենց ֆեյքերն են ու իրենցից պաշտոններ ստացած չինովնիկները: Իմքայլական պատգամավորներն իրենց տիկնիկավարին բացատրել են, որ չեն կարողանում նույնիսկ տանից դուրս գալ, ուր մնաց քարոզարշավ անեն, մարդամեջ դուրս գան: Նույնիսկ, եթե ճակատները պնդեն ու բներից դուրս գան, որդեկորույս ծնողներին, տունն ու ապրուստը կորցրած մարդկանց տալու պատասխան չունեն: Մարդիկ վարչապետին չեն թողնում Սյունիք մտնի, քաղաքապետին իր տան բակում ծեծում են, պատգամավորների երեսին բառի բուն իմաստով թքում են ԱԺ պատերի տակ և այլ:
Բայց ի՞նչ հույսով են փորձում «ջրել» արտահերթ ընտրությունները, եթե դրանով գոնե տեսական շանս ունեին պահպանել իշխանությունը: Դրա պատասխանը վերջին ամիսների իրենց օրենսդրական գործունեության մեջ է: Կալանքի դատավորների, ԲԴԽ-ում իրենց սրտի երկու անդամների, նոր ուստիկանության կազմավորման և մի շարք նման խնդիրների լուծմամբ իշխանությունը գործիքներ է պատրաստում ապագա ռեպրեսիաների և սահմանափակումների համար, որովհետև հասկանում է, որ, փակելով փոփոխությունների քաղաքական ճանապարհը, բացում է փողոցային պայքարի դռները, որի դեմ կարող է հանել միայն պատժիչ մեքենան: Իսկ եթե դա էլ չօգնի, իրենց գովերգած թուրքերն ու ադրբեջանցիները միշտ պատրաստ են սահմանում անկայունություն և նույնիսկ նոր պատերազմ սկսել, միայն թե իրենց սրտի Նիկոլը մնա իշխանությքան և բավարարի իրենց քաղաքական ու տարածքային քմահաճույքները:
