50 գրամ օղի մանղալի մոտ ու տեղի ճաշկերույթների կոլորիտը՝ բրիտանական հեղինակավոր պարբերականի էջերին
Հայկական ճաշկերույթ տավուշյան Չինչին գյուղում եւ խորովածը՝ որպես Հայաստանի խոհանոցային գլխավոր ու ուշադրության արժանի երեւույթ։ Այս կարծիքին է Ալբերտ Շտումը՝ The Week պարբերականի լրագրողը։ Բրիտանացին Հայաստն իր ճամփորդության մասին պատմությունը սկսել է այրված մսի ու փայտի ծխի հոտի նկարագրությունից։ Այդ բույրի հետ Շտումն առաջին անգամ բախվել է, երբ հատել է Հայաստանի սահմանը։
Հեղինակը պատմել է խորովածի մասին. այպես անվանում են բարբեքյուն, ավանդույթներով ու մշակույթով նույնքան հարուստ, որքան նրա «գործընկերն» ԱՄՆ հարավում։
«Հայաստանում այն յուրաքանչյուր ընտանեկան իրադարձության համն է. գրիլը, որը կոչվում է մանղալ, ամենասպասված հյուրն է։ Խորովածի համար ամսվա ընթացքում մի քանի անգամ հավաքվելու հնարավորությունը համարվում է հարմարավետ կյանքի նշան։ Կա նույնիսկ երգ, որը կատարում են, երբ ճաշկերույթի ընթացքում բերում են մսային ուտելիքը»,- պատմում է լրագրողը։
Շտումը գրում է, որ թեեւ այդ բառը նշանակում է գրիլի վրա պատրաստված ինչ-որ բան, «խորովածը» ենթադրում է խոզի միս, որը եփվում է կրակի վրա շամփուրների օգտագործմամբ։ Միսը պարզապես համեմված է՝ աղ, պղպեղ, կտրատած սոխ, հնարավոր է՝ կարմիր պղպեղ եւ տեղական, չորացված բույսեր, ինչպես օրինակ՝ ծիտրոն, որը նման է օրեգանոյին։ Հեղուկ համեմունքներն այնքան էլ ավանդական չեն, բայց մեր օրերում երիտասարդներն առավել ստեղծագործ են դառնում։
«Ես մտածում եմ նռից ու ռեհանից մարինադ պատրաստելու մասին, բայց հայրս ասում է, որ դա ամեն ինչ կփչացնի»,- լրագրողը մեջբերել է Արփինե Եսայանի՝ Երեւանում Envoy Hostel-ի իր ուղեւարի խոսքերը։
Շտումը պատմել է խորովածի մասին, որը փորձել է Չինչին գյուղում։ Ըստ ավանդույթի՝ 50 գրամ օղին խմվել է մանղալի մոտ՝ այն համադրելով պատրաստի խորովածի հետ։ Բրիտանացին խոստովանել է, որ հիացած է Հայաստանով եւ այդ ճամփորդությունը կհիշի երկար։
