Հունահռոմեական ոճի ըմբիշ Վաղինակ Գալուստյանը 2001 թվականին հռչակվել է Աշխարհի չեմպիոն: Այժմ նա աշխատում է ՀՀ սպորտի եւ երիտասարդության հարցերի նախարարությունում ու գլխավորում է Հայաստանի ազգային կոխ ըմբշամարտի ֆեդերացիան:
Վաղինակի անմոռանալի հաղթանակը հենց Աշխարհի առաջնության եզրափակչում է եղել: Mediamax Sport-ն «Անմոռանալի հաղթանակ» շարքում հյուրընկալել է Վաղինակ Գալուստյանին:
Մինչ 2001 թվականի Աշխարհի առաջնությունն ու դրանից հետո իմ մարզական կյանքում մեծ փոփոխություն եղավ: Իմ կյանքի ամենատպավորիչ հաղթանակը տարել եմ Աշխարհի առաջնության եզրափակչում: Այդ ժամանակ ես 28 տարեկան էի, շատ մասնագետների կարծիքով այդ տարիքում արդեն դժվար է ինչ-որ լուրջ հաջողություն գրանցել, սակայն իմ անձնական մարզիչ Սամվել Գեւորգյանը, հավաքականի գլխավոր մարզիչ Լեւոն Ջուլֆալակյանը հավատում էին իմ ուժերին ու վստահեցին այդ կարեւոր մրցաշարում:
Տարբեր մրցաշարերում կիսաեզրափակիչներից ինչ-ինչ պատճառներով դուրս էի մնում, բայց այս անգամ ամբողջ կյանքս տվեցի ու հասա նպատակիս: Արդեն եզրափակչում շատ մարտական էի տրամադրված ու միայն հաղթանակի համար էի մրցագորգ դուրս եկել: Սա, թերեւս, իմ վերջին հնարավորությունն էր մարզական ամենաբարձր տիտղոսին արժանանալու համար: Ու եղավ իմ առաջին ու ամենաանմոռանալի հաղթանակը:
Եզրափակչում մրցակիցս կորեացի Կիմ Ին-Սուբն էր: Նա 2000 թվականի Օլիմպիական խաղերում 58 կգ քաշային կարգում արծաթե մեդալ էր նվաճել՝ զիջելով մեր Արմեն Նազարյանին: Բացի այդ էլ Աշխարհի կրկնակի ու Ասիայի բազմակի չեմպիոն էր: Բայց երբ մրցակիցն ավելի ուժեղ է լինում, դու կրկնակի, եռակի անգամ ավելի լավ ես պատրաստվում նրա դեմ հանդիպմանը: Գոտեմարտը սկսվեց, ու ես պարտվում էի 2:0 հաշվով, բայց հավաքվեցի, մի շարք գլորումներ արեցի ու հաղթեցի 8:3 հաշվով:
10 տարեկանից մարզվում եմ ու առաջին իսկ օրից գիտեի, թե ինչ եմ ուզում: Ու վերջապես այդքան տարի հետո դարձել էի Աշխարհի չեմպիոն… աննկարագրելի էր ամեն ինչ: Գիտեք, ես շատ մեծ դժվարություններ եմ հաղթահարել կյանքում, մենք վատ ժամանակահատվածում էինք ապրում, պատերազմող երկիր էինք, ծանր տարիներ էին: Երեւի դրանից է, որ այս հաղթանակի բերկրանքն ու քաղցրությունն ավելի եմ գնահատում:
Երբ ես փոքր էի ու փողոցում հանդիպում էի չեմպիոնի, այնքան էի հետեւից գնում կամ նայում, մինչեւ նա անհետանար: Շատ էի երազում մի օր էլ ես չեմպիոն դառնամ: Այս հաջողությունից հետո էությամբ նույնը մնացի, սակայն չէի կարող պատկերացնել, որ կփոխվեմ հանրության աչքերում: Մարդիկ միշտ ուշադրություն էին դարձնում, նայում, բարեւում: Ու ես հասկացա, որ Աշխարհի չեմպիոն լինելը շատ հաճելի, բայց պատասխանատու կոչում է:
Երբ հետ եմ նայում, մի տեսակ ափսոսանք եմ զգում: Ափսոսում եմ, որ այդպիսի պահեր ու հաղթանակներ քիչ են եղել, ափսոսում եմ, որ հիմա այլեւս չեմ կարող գոտեմարտել, ափսոսում եմ, որ հնարավորություններիցս թույլ եմ հանդես եկել: Բայց նաեւ հպարտանում եմ, որ կարողացել եմ բազմաթիվ դժվարություններ հաղթահարել ու դառնալ Աշխարհի չեմպիոն:
Վաղինակ Գալուստյանի հետ չեմպիոնական գոտեմարտով ուրախացել է Գոհար Նալբանդյանը..
Աղբյուրը ՝ mediamaxsport
